Kamal Bergman is 38 jaar en werkte jaren op een klanten contact centrum van Nuon voor de zakelijke markt en was daar goed in. Toch kriebelde er al tijden wat, maar weggaan was altijd een te grote stap geweest.

Totdat zijn moeder zich hardop afvroeg hoe hij met zijn karakter het toch volhield op zo een groot kantoor. Hij vroeg raad aan zijn teamleiders en die kreeg hij ook: “Ga wat anders doen Kamal!”

En dat deed hij…..

Kamal loopt inmiddels stage bij Vluchtelingenwerk, doet ondertussen de opleiding Sociaal Agogisch Werker, heeft op 14 september aanstaande de boekpresentatie van de novelle “Koppijn” en organiseerde samen met Pink Nieuw-West een verkiezingsdebat in Amsterdam Nieuw-West met vele politieke kopstukken en nog veel meer….

Je bent een mens met haast tomeloze energie en enthousiasme, kon je je ei wel kwijt bij Nuon op die plek?

Ja en nee. Ik kon en mocht een hoop doen bij Nuon, zat tevens in de OR en was een kei in het afhandelen van klachten. Bovendien deed ik buiten het werk ook heel veel, met name op maatschappelijk vlak in Amsterdam Nieuw-West.

Knap dat je de grote stap toch hebt durven nemen. Helemaal opnieuw beginnen is niet niks!

Nuon zat midden in een reorganisatie en door mijn werk bij de OR wist ik goed wat er mogelijk was op dat vlak. Ik ben Nuon dankbaar dat ik uiteindelijk met een goede regeling afscheid heb kunnen nemen en dat ik het jaar vóór vertrek als projectcoördinator en diversiteitsnetwerkmedewerker mooi en goed werk heb kunnen doen, als afsluiting.

Maatschappelijk en sociaal agogisch werk is je passie?

Klopt helemaal. Als medeoprichter van het diversiteitnetwerk heb ik er mede voor kunnen zorgen dat Nuon met een boot meevoer op de Gay Pride (Europride) en we hebben een aantal kleinere organisaties op het gebied van LGBT gesteund en voor meer diversiteit binnen Nuon kunnen zorgen. En ik ben zelfs bij de grote baas van Nuon-eigenaar Vattenfall geweest in Berlijn om hem uit te leggen dat meer diversiteit aan mensen in de reclames wenselijk was. Dit begint nu langzaamaan te veranderen.

Eigenlijk best vreemd dat je moeite had met het nemen van deze stap, je doet en deed al zoveel andere dingen……

Peter Koorn, mijn S-Buddy, zei dat ook al en vroeg me al mijn activiteiten op een A4’tje te schrijven. Toen kwam bij mij pas het inzicht dat ik veel doe, veel kan en dat het tijd werd mijn leven anders in te richten.

Je loopt nu stage bij Vluchtelingenwerk en deed dat daarvoor als vrijwilliger in Amsterdam en je hebt een boek geschreven. Vertel!

Mijn moeder heeft 25 jaar gewerkt voor het AZC in Almelo, dat heeft mij zeker gevormd. Op een dag zat er ineens een Ghanees, Johnson, bij ons op de bank toen ik uit school kwam. Mijn moeder trouwde niet veel later met hem. Dat maakt indruk. Mijn broer helpt ook mensen. Toen ik “De ondraaglijke lichtheid van het bestaan” van Kundera las wist ik dat ik ooit zelf een boek wilde schrijven. Dat deed ik toen ik 26 was. Daarna schreef ik door aan “Koppijn”.  Ook mocht ik op de schrijversacademie cursussen volgen. Doe ik nog. Voor meer informatie over dat proces verwijs ik naar mijn website.

Geweldig Kamal, je leeft je droom zo te horen.

Ja, ik hoop dat ik, na mijn opleiding Sociaal Agogisch Werker, bij Vluchtelingenwerk een baan kan vinden aansluitend op mijn stage. En ondertussen blijf ik spelen met mijn band The Sound Press, schrijven en bestuurswerk doen in Amsterdam Nieuw-West.

Wil je nog iets kwijt aan de lezers van deze nieuwsbrief?

Wees niet bang je te uiten en vraag hulp! Je kan niet alles alleen. En kijk eens op mijn site: www.kamalbergman.nl